ZOMER - EDITIE Nr. 161/2020
Inleiding
Ook dit keer konden we weer zeevarenden verblijden met het evangelie en ook af en toe met wat praktische hulp. Het is allemaal wel iets anders gegaan dan we gewend zijn, vanwege de maatregelen die van overheidswege genomen zijn. Maar zeelieden die wij ontmoetten waren allemaal dankbaar. Sommigen juichten zelfs, bij ons bezoek, of pinkten een traantje weg. Wij hopen dat u de fantastische verhalen met plezier zult lezen. Mocht u een reactie willen geven of meer zou willen weten over het werk wat wij doen, dan kunt u contact met ons opnemen.
We komen heel graag in uw kerk of kring om u meer te vertellen en te laten zien over het werk. Omdat de nieuwsbrief dit keer iets korter is, dan u van ons gewend bent, is er nu wel meer ruimte voor foto’s.
Op onze website vindt u meer informatie.
Regio IJmuiden
De Amsterdamse havens, en daarmee ook IJmuiden, zijn dit jaar gesloten voor cruiseschepen, als gevolg van de Covid-19-crisis. Vrijwel alle cruiseschepen wereldwijd liggen momenteel zonder emplooi ergens op zee ten anker (gratis) met slechts een kleine kernbemanning aan boord.
De schepen mogen vanzelfsprekend niet onbeheerd worden achtergelaten. Deze gang van zaken kost de rederijen heel veel geld. De Aziatische bemanningsleden zijn allemaal naar huis gestuurd en zitten hierdoor zonder inkomen. Alleen God weet hoe dit zich verder zal ontwikkelen. Maar het is wel duidelijk dat de situatie heel ernstig is. Vrachtschepen varen nog wel, zij het dat ook in deze branche de crisis al merkbaar is. Zo maar enkele voorbeelden.
Wij ontmoeten de bemanning van een bulkcarrier op de kade in IJmuiden. Aan boord gaan is er nu niet meer bij.
Daar, naast het schip, spreken wij met enkele Filipino’s, de meesten van hen zijn al 11 maanden aan boord, omdat er geen aflossing mogelijk is doordat er nauwelijks nog intercontinentaal wordt gevlogen. Wij bidden voor de mannen, wel op gepaste afstand natuurlijk. Een matroos kijkt mij na afloop aan met tranen in zijn ogen. Desgevraagd antwoordt hij dat zijn vrouw ziek is met iets aan haar maag. Anneke bidt speciaal voor zijn zieke vrouw. Ontroerend!
Wij geven tassen met Bijbels en Bijbelse lectuur, wollen mutsen en kleding. Alles wordt dankbaar aangenomen. Een andere bulkcarrier is bemand met 22 Chinezen. Er zijn geen Christenen aan boord, zeggen zij. Maar er worden gretig Bijbels in hun moedertaal aangenomen.
Terwijl wij naar het volgende schip rijden, zien wij op verschillende plekken aan dek Chinezen in opengeslagen Bijbels lezen. Naar verluidt zijn er momenteel 100 miljoen Christenen in China. Bij de oprichting van de Chinese Volksrepubliek in 1948 werd dit aantal geschat op 1 miljoen. Dat betekent 100-voudige groei! Iedere Chinees kent wel een of meer Christenen. Vandaar deze belangstelling voor Gods Woord? Onze werkwijze is wel aangepast i.v.m. besmettingsgevaar, maar het doel wordt niettemin bereikt: Zeelieden krijgen het Woord van God uitgereikt en wij bidden voor hen. Wilt u dat a.u.b. ook doen? En ook graag voor Anneke haar gezondheid.
Vriendelijke groeten,
Jan en Anneke Best
Amsterdam en Scheveningen
Terwijl wereldwijd al het vliegverkeer aanzienlijk afgenomen is, zien we dat de scheepvaart onvermoeibaar doorgaat in deze Corona-crisis. Het zijn de zeemannen die ons blijven voorzien in 85% van onze dagelijkse benodigdheden! Het is nu erg lastig om bemanningen te wisselen waardoor zeemannen ook gedwongen zijn om langer door te werken aan boord. Contracten van 10 maanden komen vaak voor en het is dan ook zwaar om nog ‘even’ 2 of 3 maanden langer door te moeten werken aan boord terwijl je ook bezorgd bent over je familie thuis of over je toekomst. Juist nu hebben de zeemannen dus de Blijde Boodschap en een luisterend oor nodig. Maar helaas is ook ons havenwerk nu maar beperkt mogelijk. Dat is erg jammer dus, maar ook weer een les voor mezelf want God heeft mij helemaal niet nodig om tot Zijn doel te komen, God wil ons graag gebruiken in Zijn dienst maar Hij kan het ook prima zonder mij af. Tegelijkertijd ben ik wel heel blij met de paar keer dat we wel de haven in mochten, zoals op Goede Vrijdag, toen hebben we telefoonkaarten en tulpenbossen uitgedeeld op de schepen, hierbij gingen we niet aan boord maar bleven we op de loopplank.
Tulpen passen uiteraard goed bij Amsterdam en veel zeemannen reageerden blij verrast. Er was zelfs een oudere matroos uit Georgië die me wilde omhelzen maar dat mocht uiteraard niet. Dit was tegelijk ook een mooie gelegenheid om de zeemannen te voorzien van een Bijbel onder het motto; ‘now flowers fade away but the Word of God stands forever!’ Recent werd ik in Scheveningen door de bemanning uitgenodigd om weer aan boord te komen. Uiteraard op gepaste afstand.
Dit was een klein schip die afgemeerd was in de havenmonding. Door de harde wind vanuit de zee ging dit scheepje redelijk op en neer en terwijl ik binnenin het schip zat merkte ik dat ik misselijk werd, zeeziek in de haven dus, ja, een echte zeeman ben ik blijkbaar niet. Maar goed, de kok zag dit en duwde snel een tosti met ketchup en koffie onder mijn neus en warempel dat werkte verbazend goed tegen misselijkheid. Het gesprek kwam op Jaïrus en zijn dochter die door Jezus weer levend gemaakt wordt, Jezus is de baas over de natuur, over ziekte, over de demonen en zelfs over de dood. Een matroos wil graag kinderen maar zijn vrouw werkt als au-pair in Abu-Dhabi waardoor het lastig is om elkaar tussendoor te zien.
De Indonesische kok vertelde mij eerder al dat zijn contract nu al 2 maanden verlengd is. Hij is gespannen want zijn vrouw is volgende week uitgerekend! Precies op het moment dat ik aan boord ben krijgt hij te horen dat hij nog 1 maand langer moet werken. Deze boodschap ondergaat hij ogenschijnlijk gelaten maar ik zie aan hem dat dit erg zwaar is voor hem. Hij is moslim maar wil dat ik met hem bid en dat doen we. Heel graag zou ik hem nu praktisch willen helpen maar in die positie ben ik niet. Wel kan ik Gods Woord met hem delen, zelfs in zijn eigen taal. In onze postmoderne samenleving lijkt dit een dooddoener maar Gods Woord is springlevend en ik geloof dat het Evangelie het beste is wat wij de zeemannen kunnen bieden! Onze missie lijkt soms kansloos maar in Prediker 11:1 staat: Werp uw brood uit over het water, want na vele dagen zult u het vinden.
Wij hoeven alleen maar te zaaien in vertrouwen dat God de rest doet.
Marien Gijsbertsen
Amsterdam
Bijzonder dat ik op een avond hartelijk werd begroet door een Filipijnse zeeman met: "Hallo Pastor Theo", wat mij zeer verbaasde, maar ik herkende hem echt niet. Ik werd toen wel gevraagd om even een mondkapje om te doen. Er was volop gelegenheid om met veel zeevarenden te kunnen praten en meerdere Bijbels en diverse lectuur werden dankbaar in ontvangst genomen, inclusief onze "Interactive Sailor Bible". Ook waren ze dankbaar voor de mutsen, jassen, shirts, sandalen, handschoenen, en sokken (ze hadden speciaal om sokken gevraagd) waarvoor ze speciaal naar de auto zijn meegelopen.
Yvonne had voor enkele vrouwelijke bemanningsleden prachtige zelfgebreide dames-sjaals en een klein etuitje gegeven. Waar ze enorm blij mee waren. Na afloop vroegen de mannen of ik terug wilde komen. Ja, natuurlijk wil ik dat. Er werd later via de telefoon datum en tijd geprikt. Mijn contact persoon voor dit schip heb ik een flessenscheepje gegeven en aan twee anderen een houten kruisje. Na afloop werd ik gevraagd om voor hen te bidden. Dit heb ik natuurlijk gedaan en wat een vreugde nadat ik iedereen amen hoorde zeggen.
Een deel van de "happy crew", aan boord van een enorm schip. De Braziliaanse scheepspastor heeft deze foto naar mij toegestuurd. Daar konden veel Bijbels in Portugees, Tagalog en Frans gegeven worden.
Ik ontving dankbare berichten van familieleden o.a. uit Brazilië, om te vertellen hoe blij ze waren, dat God de mensen aan boord in de haven van Amsterdam, niet vergeten was. Zelfs de voorganger van de kerk in Brazilië heeft gehuild toen hem de beelden werden getoond van het filmpje dat de scheepspastor van hem en mij had gemaakt. Bij de poort worden steeds de standaard vragen gesteld en wordt de lichaamstemperatuur gemeten: “Is weer prima hoor: 36.6 graden”, hoorde ik voor de zoveelste keer. Eenmaal aan boord van een ander kolossaal schip moest ik me eerst even melden bij de Ierse scheepsarts en ik vertelde hem dat ik zojuist nog 36.6 graden had. "Wel wel, dàt zullen we dan nog wel even zien", reageerde hij grijnzend, en om mij te plagen ging hij zogenaamd de temperatuur meter opwarmen door te wrijven en erop te blazen. Lachend zei hij : "het is 36 graden en nog wat". Met enkele mensen aan boord gesproken en heel lang met deze scheepsarts. Bij ons afscheid schudde hij mij de hand, gaf mij een schouderklopje en noemde mij, “zijn vriend”. De kapitein liet mij weten heel erg welkom te zijn, maar of ik een afspraak wil maken voor mijn volgende bezoek, dan zou hij “iets regelen”. Bemanning is o.a. uit Nederland, Filipijnen, Letland en Litouwen. Ook nog wat lectuur kunnen achterlaten plus voor deze scheepsarts een flessenscheepje, die hij tegen zijn hart drukte: “Wat prachtig”, riep hij uit. Ja, De Heer leidt ons steeds naar de juiste personen.
God is aan het werk en wij ook! Hartelijk dank voor al uw trouwe gebed en ander blijk van medeleven!
Theo en Yvonne van Zuilekom
Ambulante scheepsbezoeken - Beweging
April. Op afstand konden we de bemanning van schepen aan o.a. de Parkkade spreken, al of niet met microfoon en luidspreker. Toen we dit met de Bijbelschool studenten deden, liet de accu het afweten en tapten we stroom van de auto om enige gospels en het Woord te kunnen delen. De wijkagent noemde het een verboden samenkomst maar zei, “doe je ding… maar pas op voor de Handhaving.”
Inmiddels ben ik afgestudeerd van 3 jaar Bijbelschool en kreeg ik meteen de volgende dag een baan op een schip! Zodoende heb ik nu ook weer verlof en ga ik naar de schepen. Een overleg met enkele andere maritieme zendingsorganisaties gaf zicht op welke deuren er al open zijn. Ervaringen uitwisselen bleek nuttig om door de gangbare drie barrières heen te breken en de zeelieden te bereiken die juist nu verheugd zijn met bezoek!
De postorderbedrijven blijken trouwens ook de schepen te bezoeken; zij voorzien dan o.a. in telefoonkaarten. Met de fiets rijd ik soms een “rondje brug” langs de Lloyd- en/of Parkkade. Drie Filipino’s keken met interesse naar een bomvolle Erasmusbrug, terwijl daar juist een demonstratie afgeblazen werd door de politie. Zelf hopen ze over twee maanden in Turkije af te monsteren. Een Russische kapitein vertelde vanaf de brugvleugel dat niemand van of aan boord mocht, en dat het goed ging met de bemanning. Hij was bewogen dat de mission aan hen dacht.
Een Poolse bemanning kreeg wat dozen aangeleverd en hadden het daar druk mee.
Hoe gaan die scheepsbezoeken nou in deze tijd van voorzichtig doen… Ik houd graag de hoge standaard van bescherming aan, omdat die nu niet in de weg staat om mensen te bereiken met liefde en aandacht en het Woord van God. Daarnaast heeft elk schip een eigen standaard. Als zendelingen luisteren we ook naar elkaar; dat bracht me b.v. op het idee om elk schip met weer nieuwe handschoenen te benaderen. Maar bovenal is het een zaak van gebed waar wel en waar niet te gaan. Voor ons is corona onzichtbaar, maar voor God niet. Hij leidt.Het Woord is een troost en de beloftes van God blijven staan, juist nu de beloftes van de wereld iedereen bedrogen hebben. Tegelijk gaat het gewone leven ook door en komen de gangbare levens- en geloofsvragen ook aan bod. In één week mocht ik het evangelie delen met de Filippijnen, Egypte, Irak, Pakistan, Bangladesh, Letland, Polen, Roemenië, Rusland, Servië, Ghana, Myanmar, Japan en Griekenland. Wat een wereldreis!
Vooral Aziaten lijken nog niet afgelost te kunnen worden. Ze zien ook wel op tegen 2 à 4 weken quarantaine.
Op een schip met “20 bemanning, en bij wijze van spreken 22 nationaliteiten” was één Filipino en die zou juist naar huis zou gaan! De mannen uit Myanmar hadden nog geen perspectief, maar ze bleven vrolijk.
Een Letse officier kon nog niet naar huis, niet omdat Letland dichtzat, maar omdat zijn aflos Rusland niet uit kon komen. Op een ander schip was de Egyptische kapitein net één dag aan boord. De Filipino’s zaten wel erg in over hun repatriëring. De meesten zaten al drie maanden langer aan boord (10 maanden nu).
Wij kunnen hen niet aan een snelle thuisreis helpen, maar als het hoog zit, is onze aanwezigheid al een troost, en het kaartje waarmee ze ons kunnen bereiken.
Michiel Kramers
Delfzijl en Eemshaven - Zoek eerst het Koninkrijk
Het leek in het begin allemaal zo gemakkelijk te gaan. Kades die ik vrijelijk mocht betreden (waarvoor ik bijzonder dankbaar was en ben), en de vele mooie gesprekken die ik kon voeren met kapiteins en bemanningsleden op de schepen die de Eemshaven aandeden. Toch kwam er tegenstand. Niet geheel onverwacht maar wel uit onverwachte hoek. Ook mocht ik ervaren hoe het is, om van de ene dag op andere, in het ziekenhuis te belanden. Maar er is ook herstel en een enorme zegenrijke periode geweest. Nu zijn we in een geheel andere periode beland, het corona tijdperk. In de Eemshaven zijn uiteraard ook de nodige maatregelen genomen, maar over het algemeen konden de meeste bedrijven doorwerken. Zelf heb ik de risico’s willen vermijden en voor een paar maanden geen schepen bezocht. Wij maken momenteel een bijzondere periode mee, een tijd waarin zelfs de kerken al maanden niet mogen worden bezocht, al wordt via vele streamingsdiensten toch God’s Woord gedeeld. Maar het is vreemd om geen mensen te ontmoeten en slechts via pixels elkaar te kunnen bemoedigen.
Ondanks alles is mijn opvatting dat er voor ons maar één weg de juiste is die wij dienen te bewandelen. Ik las in Psalm 27:8 dat God duidelijk oproept om allereerst Hem te zoeken. Dat is niet zo maar een oproep, dat is een krachtig verlangen van Hem, die op vele plaatsen in de Bijbel wordt herhaald. En dus erg belangrijk om gevolg aan te geven. Gisteren wilde ik weer met Harm naar de Eemshaven, maar door allerlei gebeurtenissen hebben we onze afspraak een weekje moeten verzetten. Toch verlangde ik ernaar om vandaag op stap te gaan. Ik besloot de plekken te bezoeken van gesloten poorten en andere plaatsen waar ik weerstand heb ondervonden. Ik heb voor vele situaties in mijn auto zitten bidden. Hardop heb ik God gevraagd de plaatsen, waar ik uitzicht op had, te zegenen en voor een doorbraak te willen zorgen. Ook de schepen en hun bemanningen heb ik gezegend en God gevraagd om openingen. Uiteindelijk ben ik naar de Broekmankade gereden en heb mij eerst gemeld bij de portier. Ik had al eerder met de jongeman die nu dienst had gesproken. Ja er waren corona maatregelen maar ik mocht gewoon de kade op. Toen vroeg ik of hij Christen was. “uh.. nou ja vroeger ging ik naar de kerk” Het was een opening naar een gesprek. Ik kon hem een interactieve bijbel overhandigen. Daarna ging ik de kade op en kwam bij de Rix Explorer. Ik ben niet aan boord gegaan maar vanaf de kade kon ik toch met een paar Oekraïense bemanningsleden praten. Nou ja alleen met de 1e stuurman en de Kapitein, want die spraken redelijk Engels. De kapitein had geen strepen op een mooi uniform maar een petje met de tekst Captain. Duidelijk genoeg dus. Het was best lastig om kenbaar te maken dat de geschenken in de vorm van een scheepjesfles en een interactieve bijbel gratis waren. De captain weigerde in het begin resoluut om het aan te nemen. Maar er was wel bewondering voor de prachtige scheepjesfles. “For free? How is that possible?” Maar er is meer gratis te verkrijgen. Wat te denken van genade? Uiteindelijk werd alles door de heren met grote dank aanvaard. The bottle is for my little museum. Ik hoop dat velen het little museum mogen bezoeken. Ik heb het schip kunnen zegenen en de mannen een behouden vaart gewenst. “God bless you all”, waren mijn afscheidswoorden.
De Saipem 7000 waar ik nog even naar toe ben gereden was een onneembaar fort. Het schip zou half maart naar Noorwegen vertrekken maar ligt nog steeds werkeloos in de haven. Volgende week met Harm weer een poging wagen. Na het lezen van dit epistel wil ik vragen om heel gericht te willen bidden voor de Eemshaven. Dat er openingen komen en God’s liefde vrijelijk mag worden gedeeld. Hij is de Heer van de schepping, en zijn verlangen is dat velen zullen worden behouden. Ezechiël 18:23. Het is geweldig om over Zijn heilsplan te mogen vertellen aan schepelingen die hun woonplek hebben in vele delen van de wereld.
God is goed!
Jan Peter Kapteijn
De zeevarenden in deze nieuwsbrief heten in werkelijkheid anders. Om privacy redenen wordt hun echte naam niet vermeld. De foto’s in deze nieuwsbrief zijn met toestemming geplaatst. Onze dank gaat uit naar: City Bibles, WIN-NL Seafarers’ Ministry, Nederlandse Zeevarenden Centrale, Seamen’s Centre Amsterdam, Gospel Recordings Nederland, Evangelisatie Anderstaligen Service, De Bijbelvereniging, Zakbijbelbond, Christian Aid Ministries, Operatie Mobilisatie, Sailor Society, Our Daily Bread Ministries en anderen niet met name genoemd, die allen op hun eigen specifieke wijze, een steentje bijdragen om het werk goed te kunnen doen.
Graag willen we u vragen om te blijven bidden voor de gezondheid van de mensen van Het Havenlicht en hun gezinnen, maar met name voor Anneke Best, Jan Peter Kapteijn, en Inez de Baat, om door te kunnen gaan en te volharden in het speciale werk wat God gegeven heeft om te doen.
Hartelijk dank voor al uw trouwe waardevolle gebed en ander blijk van geweldig fijn medeleven! Zo werkt de Heer door u heen, zodat zeelieden, Zijn Woord kunnen horen en aanvaarden! Wij zijn de Here God zeer dankbaar voor de vele mogelijkheden om een zegen voor zeelieden te kunnen zijn!